۹۷ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «تارنمای الجمعه» ثبت شده است

آیت‌الله جوادی آملی (حفظه الله):

علت ناآرامی افراد عادی تکیه کردن به چیزی است که خود تکیه‌گاهی ندارد. کسانی که در محبت دنیا غرق شده‌اند، دست‌وپا می‌زنند و هر لحظه احساس خطر می‌کنند به این و آن متمسک می‌شوند و به به زرق‌وبرق ها تکیه می‌کنند تا از اضطراب برهند ولی بی‌فایده است.

آیت‌الله مجتهدی تهرانی(ره):

اگر انسان غیبت کند. ثواب عملش تا چهل روز در نامه عمل آن کس که غیبتش را کرده می رود. اگر نماز و روزه قبول داشته باشد. اگر نداشته باشد، گناهان او می آید در نامه عمل کسی که غیبت کرده‌.

شیخ رجبعلی خیاط (ره):

اغلب مردم اظهار می‌دارند که ما امام زمان را از خودمان بیشتر دوست داریم. حال‌آنکه این‌طور نیست. زیرا اگر او را بیشتر از خود دوست داشته باشیم باید برای او کار کنیم نه برای خود.

حاج اسماعیل دولابی (ره):

جوانان این زمان کشمکش را دوست ندارند. آن‌ها فطرتاً در راه هستند .با اخلاق و صفات شایسته و با نیت خوب و دعای خیر در حق آن‌ها کار کنید و آن‌ها را به سمت کمالات ...

آیت‌الله بهجت (ره):
ما هر چه گشتیم ذکری بالاتر از صلوات پیدا نکردیم. اگر کسی حال قرآن خواندن ندارد زیاد صلوات بفرستد.

حاج اسماعیل دولابی (ره):

اگر خداوند را می‌خواهید بجویید، در زمین و آسمان نیابید که پیدا نمی‌شود؛ چون خود رحمانش فرمودند: زمین و آسمان وسعت مرا ندارد. دل مؤمن جایگاه من است.

از آیت‌الله بهجت سوال شده که: یک کتاب در زمینه اخلاق معرفی کنید. ایشان فرمودند: لازم نیست کتاب باشد، یک جمله کافی است که بدانید خدا می‌بیند.

آیت‌الله بهجت (ره):
از کلام معصوم : من عمل بما یعلم ورثه الله علم ما لم یعلم. امام صادق علیه‌السلام: فرمودند کسی که به دانسته خود عمل کند، خداوند علم به آنچه را که نمی‌داند به او خواهد داد.

علامه طباطبایی (ره):
یک صلوات تبدیل به چنان نوری در عالم برزخ، برای مردگان می شود که آن‌ها را از گرفتاری‌های آن عالم نجات می دهد. تا می توانیم برای اموات خود صلوات بفرستید که چشم انتظارند.


آیت الله سیدمحمدصادق حسینی طهرانی :
مومن باید در طول روز یک ساعت خلوتی با خدا داشته باشد و در آن ساعت به او توجه کند و در طول اشتغال به امور دنیا نیز خلوت درون خود را حفظ نماید بدون خلوت و عزلت از مردم و از کثرات، عشق الهی برای کسی حاصل نمی شود؛ حتی انبیاء الهی نیز مقداری از عمر خودشان را در عزلت یعنی خلوت با خدا به سر می بردند.